Dzieci o Ermitażu

Ermitaż. Do niedawna – Pałac Zimowy (i kilka mniejszych oddziałów). Od niedawna – Pałac Zimowy, kilka mniejszych oddziałów i ogromny zaadaptowany budynek Głównego Sztabu. Aby zwiedzić tylko dwa budynki znajdujące się po przeciwnych stronach Placu Pałacowego trzeba poświęcić lekko licząc dwa dni. Od ilości zgromadzonych tu dzieł głowa boli – nie wiem jak wy, ale ja naprawdę w takich miejscach czuję się fizycznie i psychicznie straszliwie wymęczony. Tak się wytężam, żeby nic nie opuścić, tak mocno uruchamiam wszystkie zmysły i staram chłonąć piękno, a jednocześnie na chłodno analizować dlaczego to dzieło jest takie a nie inne, że po wyjściu jestem – jak mówili moi studenccy koledzy – do umycia.

I w tym właśnie Ermitażu, na pożółkłym kartonie gdzieś w kącie między kasą a kawiarnią zastałem małą wystawę  – rzec można – wystawkę (nie mylić z ustawką). Z daleka niepozorna a z bliska – niesamowita. To kilkadziesiąt dziecięcych dzieł na temat ich relacji z Ermitażem. Dzieła proste ale genialne, zbierane przez kilkadziesiąt lat działalności koła plastycznego. Jakie historie się za nimi kryją? Kim są ówcześni artyści? Czy nadal malują? Czy są czołowymi designerami, a może projektują bannery reklamowe? Głęboko wierzę w to, że solidna edukacja estetyczna serwowana im przez heroiczną nauczycielkę procentuje i są po jasnej stronie walki o wizualne oblicze Petersburga. 

Nie pamiętam czy chodziłem na kółko plastyczne, ale nauczycielkę plastyki miałem znakomitą. To dzięki niej wygrałem kiedyś wypasione kredki w jakimś konkursie, u jej boku zaczęła się też moja kariera aktywisty – w masce przeciwgazowej występowałem w programie Elżbiety Jaworowicz. Polecam i wam.