Przez Polskę przelała się fala namysłu nad przestrzenią wizualną kraju. I narzekają wszyscy, że strasznie, że brzydko, że reklam dużo, architektura marna, że wanny z kolumnadami. Ja patrzę na to z perspektywy wschodniej i zastanawiam się cz tu jest gorzej czy lepiej. Architektonicznie mogę uspokoić – tu jest jeszcze gorzej. Dodajcie do polskich kolumn rosyjskie złoto, tutejszą fantazję, aspiracje do bycia bardziej europejskim od Europy i możliwości mające swe źródło w ropie, gazie i minerałach. I przedstawcie sobie jak przedmieścia wyglądają. Tymczasem w kwestii reklam są momenty przygnębiające (jak reklamy w lesie na drzewach) ale o dziwo baneromania jakoś bardzo mnie nie dopadła. Dziś o wykorzystywaniu innego nośnika – chodników, wielkich, długich, asfaltowych, pozastawianych samochodami chodników. U nas na szczęście jeszcze dramatu z chodnikami nie ma, a tu – wykorzystywane są bardzo swobodnie.

Co można pisać na chodniku?

Od prostych:

(remont mieszkań, wysoka jakość, niskie ceny)

(OC, zielona karta)

(monitoring, sygnalizacja ochronna)

A tu przekaz prosty, choć usługa chyba nie tak bardzo:

(wybawienie od narkotyków i pijaństwa)

Mamy i formy graficzne a jakże:

(naprawa obuwia, klucze, ostrzenie, wymiana baterii)

(lotnicze i kolejowe bilety – tu się je kupuje w kasach rozmieszczonych w różnych dziwnych miejscach)

(agencja turystyczna)

Są też tajemniczo brzmiące:

(odpoczynek)

W wersji graficznej wyjaśniające nieco więcej:

Jak nam się spodoba i będziemy chcieli swoją reklamę:

(reklama na asfalcie)

Tak to wygląda w hurcie – wyjście z metra Ligowski Prospekt:

Najciekawsze jednak są nie reklamy a komunikaty wysyłane do konkretnych odbiorców, zazwyczaj pod oknami tychże:

(Liza, kocham!)

(Kristinka)

(Natasza, najlepszego z okazji urodzin)

(dziękuję za córeczkę)